Μια τεραστια αγκαλια για ολους.
Ενα φιλι
Και πολυ αγαπη γιατι...
αυτα τα μικρα ειναι η ομορφια
που ολοι εχουμε μεσα μας
Καλο θα ηταν να τα δινουμε απλοχερα
Πίσω απ'το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ'όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ'ένα σκοπό χερουβικό
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
αλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
αλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
αλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Φοράς το πουκάμισό μου
Έχεις κουρνιάσει μέσα στην αγκαλιά μου
Χαμογελάς από ικανοποίηση αλλά δεν θέλεις να ανοίξεις τα μάτια
Δεν θέλεις να τελειώσει
Δεν θέλεις να πας για δουλειά σήμερα
Θα σου φτιάξω πρωινό
Θα μου τραβήξεις το χέρι γιατί δεν θέλεις να σηκωθώ
Έκλεισα τα μάτια και βολεύτηκα δίπλα σου
Σε αγκάλιασα ακόμα ποιο σφιχτά
Έβαλες τις κρύες όπως πάντα πατούσες σου στα πόδια μου
Χαμογέλασα και κοιμήθηκα
Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω το ομορφοπαιδο από τα ξένα χαχα Lyriel με το blog Biscoto για το πολύ όμορφο βραβείο που μου χάρισε.
Η αλήθειά είναι ότι μου το έδωσε την Κυριακή αλλά εγώ δεν πείρα χαμπαρρρρ
Εντελώς συμπτωματικά πάντως την Κυριακή που μας πέρασε είχα τα γενέθλιά μου οπότε όπως καταλαβαινετε σαν παιδί και εγώ άνοιξα με πολύ μεγάλη χαρά και περιέργεια το δώρο μου
Πρέπει λοιπόν τώρα να γράψω 7 πράγματα για εμένα.
1) Λατρεύω τα ταξίδια τόσο ώστε όταν δεν μπορώ για κάποιον λόγο να τα κάνω αγοράζω ταξιδιωτικούς οδηγούς από τις χώρες που θέλω να πάω.
2) Όταν κάτι/κάποια μου τραβήξει την προσοχή θα κάνω απίστευτα πράγματα για να το/την κατακτήσω. (το δύσκολο είναι να μου τραβήξει κάτι την προσοχή )
3) Δίνω ότι έχω και δεν έχω στους ανθρώπους που αγαπάω χωρίς να περιμένω πίσω τίποτα απολύτως
4) Βαριέμαι εύκολα πολλά πράγματα και γι αυτό δεν ησυχάζω ποτέ. Αυτά που δεν βαριέμαι για εμένα είναι θησαυροί.
5) Οι καλύτερες στιγμές στην καθημερινότητά μου είναι όταν έχω την ηρεμία να απολαύσω τα ποιο απλά πράγματα του κόσμου. ( από το να χαζεύω έναν αετό στα βουνά των Χανίων που μένω μέχρι
το να παρατηρώ τους ανθρώπους που περνάνε από μπροστά μου απολαμβάνοντας έναν από τους εκατό καφέδες της ημέρας)
6) Δεν μπορώ τους ανθρώπους που ξέρουν τα πάντα και αυτούς που παίζουν με συναισθήματα και εκμεταλλεύονται καταστάσεις. ΤΟΥΣ ΣΥΧΕΝΩΜΑΙ
7) Προτιμώ να είμαι απολύτως αδιάφορος για αυτούς που δεν αφήνουν χώρο στον αλο για να τον γνωρίσουν. Πιστεύω ότι αν αφήσεις τους ανθρώπους να σου ανοιχτούν τότε σίγουρα θα πάρεις πολλά
από αυτούς και ταυτόχρονα θα δόσεις... ΑΝΘΡΩΠΙΑ
Τώρα πρέπει να δώσω το βραβείο σε άλλα 15 μπλογγοσπιτακια που παρακολουθώ.
Σε κάποια θα το στείλω ξέροντας ότι το έχουν πάρει από αλλού μόνο και μόνο για να τους δείξω την εκτίμησή μου. Η σειρά είναι τυχαία.
Θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά μου, την θεία μου, τον αδερφό μου μα πάνω από όλα έναν άνθρωπο που πραγματικά μου στάθηκε στις δύσκολες στιγμές που πέρασα μέχρι να φτάσω σε αυτήν τη πίστα.
Τον Γεωργιο Φωτακη που εχτές έβαλε το γκολ της ιισοφάρισης για την εθνικη απέναντι στη Γεωργια
Καλημέρα σε όλους
Καταρχήν να ευχηθώ τα καλύτερα σε όλους και γρήγορα γιατί έχει πέσει η διάθεση στα μπλογγοσπιτακια τελευταία και όχι μόνο.
Οι συζητήσεις καθημερινά παντού μονοπωλούνται από τα προβλήματα όλων μας και δικαιολογημένα.
Κάπου διάβασα μια παροιμία που δεν την είχα ακούσει ποτέ.
Όταν η φτώχεια χτυπάει την πόρτα
ο έρωτας φεύγει από το παράθυρο
Θα συμφωνήσω δυστυχώς
Θα ευχηθώ σε όλους να έχουν μια καλή Ζωή με τους ανθρώπους που αγαπάνε και αυτούς που θα έρθουν.
Είχα υποσχεθεί στον φιλο άσσος να βάλουμε και λίγο από scorpions. Με λιγο αερακι μπορουν να αλαξουν πολλα.
Τη μια μερα ξυπνας και εισαι χαρουμενος
την αλη εισαι μουτρομενος
την παραλη εισαι αναποφασηστος
και λέω εγω τωρα... δεν μας χεζεις ρε φιλε
και ακουω ενα τραγουδάκι που οοοοοολοι έχουμε ακούσει
ψιθυρίσει στο Δημοτικο χαχαχαχ
Ότι θυμαμε ...χ
Πρέπει να κόψω το πρωινό ξύπνημα
Μην αγχώνεστε καλε μια ερώτηση θέλω να κάνω.
Γιατι όταν τα σχόλια που θέλω να αφήσω κάπου είναι σε αναδυόμενο παράθυρο ανεβαίνουν κανονικά
και όταν είναι κατω απο το κείμενο μπορώ να ανεβάσω μόνο σαν ανώνυμος;
Υπάρχουν και φίλοι που δεν έχουν επιλογή για ανώνυμους με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σχολιάσω καθόλου. Ευχαριστώ προκαταβολικά και παρτε και ένα τραγουδάκι για καλημέρα.
Ήσουν παντα ερωτευμένος μαζί της
Δεν την ήξερες...
Δεν την είχες δει...
αλλά την έψαχνες...
την έψαχνες ανάμεσα στις τόσες...
ήξερες οτι υπάρχει, ήσουν σίγουρος οτι είναι κάπου εκεί έξω...
Και μετα;
Μετά; χαχαχα μετά φίλε μου την συνάντησα κάπου εκεί έξω τυχαία
Την ενιωσα...
Και ήταν απίστευτο...
απίστευτα χρονια...
μαγικά...
Πέρασαν ομως γρήγορα
Γιατί τελείωσαν;
Γιατί έτσι είναι...
δεν υπάρχει για πάντα...
ήρθε μόνο για να μου πει ότι υπάρχει...
και ότι μπορώ να συνεχίσω να είμαι ερωτευμένος μαζί της...
και είμαι...
και ψάχνω να την ξανά βρω...
Γιατί δεν ξέρεις που είναι; Που μένει;
χαχαχα Φίλε μου δεν νομίζω να ξέρει κανένας που μένει η...
ΑΓΑΠΗ
Καλημέρα σε όλους και ευχές για μια όμορφη εβδομάδα
Επιλέξαμε τον έρωτα...
να κοιμηθούμε αγκαλιά
να μπερδευτούν τα όνειρά μας
να δημιουργήσουμε
να προσπαθήσουμε περισσότερο
να αγαπηθούμε
να βάλουμε όλα τα χρώματα του κόσμου στη ζωή μας
Επελεξες να αλλάξεις τρόπο ζωής
να ζήσεις ανέμελα
Δεν επέλεξα να ζήσω μόνος
και δεν θα το κάνω
ούτε τώρα
ΕΠΙΛΕΓΩ να αγαπήσω και να αγαπηθώ ξανά
να ζήσω
Όχι ως εδώ δεν μου φτάνει ...
Μια σύντομη απάντηση σε ένα πολύ καλό φιλο που ζήτησε την άποψή μου για το
εάν είναι επιλογή του η μοναξιά... Φίλε μου μερικές φορές δεν την επιλέγεις αλλά την βιώνεις
για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από αυτό το διάστημα οι επιλογές είναι δυο
Η την υιοθετείς (κάτι στο οποίο δεν συμφωνώ) η...
Μαζεύεις τα κομμάτια σου και η πτήση συνεχίζεται. Αλοστε πόσοι θα ξέραμε να κάνουμε ποδήλατο
εάν στην πρώτη η στη δεύτερη πτώση τα παρατουσαμε
Σήμερα μου έχουν καρφώθει στο μυαλό τρία πολύ αγαπημένα
τραγουδάκια από πολύ παλιά που θέλω να τα αφιερώσω σε οοοοοοοοολους εσάς
που κατά καιρούς μου κρατάτε παρέα και πίνουμε και κανένα blogοποτακι
Να έχετε μια υπέροχη ζωή και μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι
να βρείτε όλοι αυτό που ψάχνετε.
Εγώ πάντως...
Και...
καληνύχτα σε όλους.
Δεν σε ξέχασα καλημέρα
Πόσο μονότονη μπορεί να γίνει η ζωή κάποιου;
Πόση κούραση;
Πόσο άγχος;
Πόσο πολύ ξεχνάς τον εαυτό σου;
Πόσο πόσο πόσο.
Σήμερα θα γκρινιάζω η μάλλον αυτό το έκανα ήδη.
Μια ακόμα ερώτηση.
Ποιος είναι ποιο έξυπνος;
Αυτός που αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ανέμελα και βρίσκει ανθρώπους, τρόπους και με λίγη δουλειά έχει τα πάντα; η Αυτός που χάνει όλη του τη ζωή δουλεύοντας και περιορίζοντας τα θέλω του μόνο και μόνο για να μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις υποχρεώσεις του; Ε
Και σε αυτό δεν υπάρχει πραγματική, αληθινή απάντηση. Δεν θα επέλεγα τίποτα από τα δυο αν είχα την επιλογή.
Χρειάζομαι διακοπές αλλά δεν γίνεται, οπότε θα βάλω ένα ποτακι και θα ακούσω μουσικουλα.
Να έχετε ένα πολύ όμορφο βράδυ όλοι εκτός από το ομορφοπαιδο από τα ξένα. Καλημέρα σε εσένα.
Θέλω να ευχαριστήσω την φίλη που μου έστειλε την μετάφραση από ένα εξαιρετικό τραγουδάκι που όλοι έχουμε ψιθυρίσει αλλά πόσοι ήξεραν ότι...Φιλαμε πολύ. Ευχαριστώ
Καλή ξεκούραση σε όλους.
Σήμερα είμαι σίγουρος ότι κάποιος μου έκανε
πλάκα. Μια εντελώς τρελή μέρα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
7:30 πμ Μένω από λάστιχο στο αυτοκίνητο
8:30 πμ Χάνω 170 ευρώ από την τσέπη μου
11:00 πμ Χάλασε ένα ψυγείο στο μαγαζί
14:30 μμ Έχασα και τα κλειδιά του σπιτιού μου
18:00 μμ Έσπασε το ψυγείο του επαγγελματικού αυτοκινήτου
Μετά από όλα αυτά έκατσα στο μαγαζί με την κούραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου
και έβαλα να ποιώ ένα ποτακι να ηρεμήσω όταν...
Μου έφεραν μια ειδοποίηση από την ΔΕΗ ότι αύριο θα έχει οκτάωρη διακοπή ρεύματος στην περιοχή που έχω το μαγαζί. Όταν έκατσα να κοιτάξω για λίγο το ψυγείο με τα παγωτά που δεν έχω τι να τα κάνω και τον καταψύκτη με τα όσπρια, πίτσες κ.α. τότε με έπιασε...
και δεν μπορώ να σταματησω γελάω μέχρι δακρύων τουλάχιστον μια ώρα και θέλω να μου αφιερώσω
ένα κομματάκι που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αλλά κολλάει απίστευτα
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟΠΑΙΔΟ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ...
Πώς άρχισαν όλα;
Στις αρχές του 1990, σπουδαστές στη Βιέννη Αυστρίας ανακάλυψαν μια μικρή αινιγματική ρώσικη φωτογραφική μηχανή, την Automat Lomo Kompact, και αρχίσαν ένα νέο ύφος πειραματικής φωτογραφίας με τους φίλους τους ,(first unorthodox snapshot cavorting).
H προσέγγιση τους: Να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες(Lomographs) στις πιο απίθανες καταστάσεις, από τις πιο ασυνήθιστες θέσεις και έπειτα να τις εμφανίζουν όσο το δυνατόν πιο φτηνά.
Τα αποτελέσματα ήταν μια πλημμύρα αυθεντικών, ζωηρόχρωμων, τρελών,ιδιότροπων και άγνωστων στιγμιοτύπων,εικόνες από πολλούς ανθρώπους και στη συνέχεια όλες τις εικόνες τοποθετημένες σε πάνελ που διαμορφώνουν μια θάλασσα απο Lomographs, τα Lomowalls. Εκθέσεις, interactive projects, events και visuals λαμβάνουν χώρα παγκόσμια με εκατομμύρια lomographic φωτογραφίες και αποτελούσαν απο την αρχή, την πιο σημαντική μορφή επικοινωνίας.
Οι εικόνες που παρέχονται από τις δεκάδες χιλιάδων lomographic φωτογραφιών, σε συνδυασμό με τον χώρο, την αρχιτεκτονική της έκθεσης, τα interactive projects και την διεθνή επικοινωνία έχουν γίνει σφραγίδα των lomographic έργων.
Oι παρουσιάσεις διοργανώνονται σε galleries μουσεία, κλάμπ, μπάρ, εγκαταλειμμένα κτήρια, πλανητάρια, εργοστάσια ή και σταθμούς, και συνοδεύονται από διαγωνισμούς φωτογραφίας, events με special visual και μουσική (σημαντικά shows έχουν διοργανωθεί σε Μόσχα, Νέα Υόρκη, Βιέννη,Βερολίνο,
Αγία Πετρούπολη, Σεούλ, Αβάνα, Ζυρίχη, Κολωνία, Μαδρίτη, Κάιρο, Φρανκφούρτη,Ντουμπάι, Όσλο, Τόκιο, Χόνγκ Κόνγκ, Σιγκαπούρη, Μπουένος Άιρες , Πεκίνο και πολλές άλλες πόλεις όπου, μέχρι 100.000 lomographic φωτογραφίες παρουσιάστηκαν σε έναν χρόνο).
75 Πρεσβείες Lomography σε όλο τον κόσμο Η ενεργοποίηση των διαφόρων ομάδων - μέσω μιάς δυναμικής internet performance καθώς επίσης και των τοπικών δραστηριοτήτων που ενισχύονται από ένα απέραντο δίκτυο πρεσβειών, πάνω από 75 πρεσβείες σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλο των κόσμο - ήταν πάντα ο στόχος της lomography. Οι πρεσβείες της lomography φροντίζουν τη lomographic κοινότητα και οργανώνουν όλα τα είδη των δραστηριοτήτων, όπως εκθέσεις, party, shows, lomographic φωτογραφίες, ταξίδια, δημοσιεύσεις, διεθνή και τοπικά προγράμματα τέχνης, συνεργασίες με κινηματογραφικά projects, μουσική καθώς επίσης παρέχουν τοπική υποστήριξη σε μια σειρά ετησίων παγκοσμίων γεγονότων και διαγωνισμών.
Αν σας φαίνεται ενδιαφέρον μπορείτε να δείτε φωτογραφίες κ.α στο Lomography.gr
Η φιγούρα του Φαίδων χάθηκε στο σκοτάδι. Οι γροθιές του έσφιγγαν ολοένα και περισσότερο μπήγοντας τα νύχια στην παλάμη του ενώ τα μάτια του προσπαθούσαν να εντοπίσουν οτιδήποτε ασυνήθιστο μέσα στο σκοτάδι. Ήταν πραγματικά φοβισμένος αλλά και αποφασισμένος.
Όσο πλησίαζε την καλύβα η καρδία του χτυπούσε αριθμα και πολλή δυνατά. Ήθελε να το βάλει στα πόδια.
Όταν έφτασε μπροστά από την καλύβα κοντοστάθηκε για να προλάβει τις σκέψεις του που είχαν πλημμυρίσει το μυαλό του με φόβο και αγωνία. Παγωμένος έκατσε αρκετά λεπτά να παρατηρεί την πόρτα της καλύβας που για πρώτη φορά έβλεπε από τόσο κοντά.Το πήρε απόφαση και κάνοντας ένα αποφασιστικό βήμα σήκωσε το χέρι του για να την χτυπήσει.
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα πριν το χέρι του προλάβει να την ακουμπήσει. -Σε περίμενα, πέρασε.
Κέρωσε στην εικόνα της μητέρας του.
-Τι στην ευχή; Γιατί είσαι εδώ; Πως...
-Πέρασε, σε παρακαλώ
Η κυρα Μαρο έκλεισε την πόρτα πίσω της
Ένα κερί στο τραπέζι δημιουργούσε σκιές και έπαιζε με τα νερά του ξύλου που κυριαρχούσε στον χωρο, κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμα ποιο αινιγματική για τον μικρο Φαιδωνα.
Ο γέρος καθόταν στην μια άκρη του τραπεζιού και παρακολουθούσε αμίλητος όσα διαδραματίζονταν μπροστά του.
Τα μάτια του Φαιδωνα καρφώθηκαν επάνω του όσο προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί
-ΘΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΉΣΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΔΏ; Είπε θυμωμένα και τράβηξε την καρέκλα που υπήρχε απέναντι από τον γερο για να κάτσει.
Η κυρα Μαρο έβγαλε ένα σφηνάκι και το γέμισε από το καραφάκι με την τσικουδιά που υπήρχε δίπλα στο κερί.
-Άκου Φαιδωνα υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να σου πω. Μεγάλωσα πολύ πια και δεν μπορώ να ζω άλλο σαν την κυνηγημένη. Θέλω να ηρεμήσω, να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στην βεράντα μου ήσυχη, χωρίς τύψεις.
-Τύψεις γιατί; Τι γίνεται ρε μανα;
-Φαιδωνα μεγάλωσες και εσύ. Σε μεγάλωσα και είμαι περήφανη και γι αυτό και για εσένα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΟΣ
-Όπως ξέρεις γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Σε αυτήν την παραλία. Κοριτσάκι ακόμα σε ηλικία δεκαεπτά χρονών αρραβωνιάστηκα και έπειτα παντρεύτηκα παρα την θέληση μου.
-Παρα την θέληση σου;
-Όταν έκλεισα τα δεκαεπτά, την ημέρα των γενεθλίων μου, ο παππούς σου μου ανακοίνωσε τον αρραβώνα μου. Αντέδρασα, στην αρχή με κλάμα και έπειτα με φωνές. Ήταν η μοναδική φορά που φώναξα στον πατέρα μου. Μια σφαλιάρα για αρχή και πολλή ξύλο τις επόμενες ημέρες πέτρωσαν την ψυχή μου, μαρμάρωσαν την καρδιά μου και επικύρωσαν τον γάμο μου. Δεν ήθελα να πεθάνω γιατί αυτό το ένοιωθα και ζωντανή, ήθελα να ζήσω. Πριν γνωρίσω τον άντρα μου βλέπεις είχα γνωρίσει τον έρωτα. Ήξερα πως είναι να είσαι ζωντανός.
-Μα; Τι;
-Ένα χρόνο πριν, στα δεκαέξι μου. Κάθε πρωί και ένα τριαντάφυλλο, κάθε μεσημέρι και μια ματιά.
Λίγες μέρες αργότερα ένα φιλί, η καρδιά μου πνιγμένη από ευτυχία, σ αγαπώ. Τα βράδια το έσκαγα από το πατρικό μου και κατέβαινα στην παραλία, στα βράχια, από το μονοπάτι του τρελού, για έναν ολόκληρο χρόνο. Βλέπεις, εγώ ήμουν το κορίτσι που έβλεπε ο τρελός να κατεβαίνει από το δάσος και δεν τον πίστευε κανένας. Ευτυχώς εδώ όλοι ξέρουν μόνο αυτά που μπορούν να εξηγήσουν. Συναντιόμασταν εδώ σε αυτήν την καλύβα, στο σπίτι μας όπως το λέγαμε, δεν χρειαζόμασταν τίποτε άλλο μόνο μια καλύβα.
-Όταν παντρεύτηκα, αυτός έφυγε για ενάμιση χρόνο. Είχε μπαρκάρει. Θυμάμαι την ημέρα που κατέβηκε στον μόλο. Την τελευταία ματιά, πνιγμένη, βουβή, γεμάτη πόνο. Γύρισε το κεφάλι και μπήκε στο πλοίο. Τα μάτια μου πονούσαν, στερεμενα, δεν έβγαλαν δάκρυ μόνο πονούσαν. Γύρισα το κεφάλι και μπήκα στο σπίτι. Ήταν ώρα να στρώσω το τραπέζι.
- Για ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να βρω ένα καλό, κάτι να κρατηθώ, να κρατήσω τις ισορροπίες μου και να βρω σε κάτι να ελπίζω. Για ενάμιση χρόνο κατεβαινα κάθε βράδυ στην παραλία, από το μονοπάτι του τρελού. Άφηνα τον αέρα που ερχόταν από τη θάλασσα να με χαϊδεύει, έβαζα τα πόδια μου μέσα της για να νιώσω δίπλα του, κοντά του. Ένοιωθα ένα είδος γαλήνης, άλλη μια μέρα είχε τελειώσει. Πήγαινα κρυφά στην καλύβα και ξάπλωνα στο κρεβάτι μας φορώντας το πουκάμισο που είχε αφήσει. Μύριζα το άρωμά του, τον ένοιωθα παντού μέσα στον χώρο.
Ενάμιση χρόνο μετά τον βρήκα να κάθετε σε αυτήν εδώ την καρέκλα.
Τα μάτια της βούρκωσαν κοιτώντας τη θέση που καθόταν ο γέρος.
-Εννέα μήνες μετά γεννήθηκες εσύ.
- Τι λες; ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ; ΓΙΑΤΙ;
-Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα προσπάθησα να κάνω παιδί με τον άντρα μου. Δεν τα κατάφερα και νόμιζα ότι έφταιγα εγώ.Το ίδιο νόμιζε και εκείνος ενώ όσο περνούσε ο καιρός τόσο δυσκολότερα γίνονταν τα πράγματα. Άρχισε να με χτυπάει και να με βρίζει, να μου φέρετε σαν σκουπίδι. Σαν ψαράς που ήταν έλειπε τα περισσότερα βράδια. Ένα βράδυ δεν γύρισε. Τον κατάπιε η θάλασσα μαζί με άλλους δυο που είχε στο καΐκι.
-Αυτό το ξέρω. Τουλάχιστον αυτό.
-Όταν έγινε αυτό ήμουν στον πέμπτο μήνα. Όλοι ήξεραν ότι κουβαλάω το παιδί του Αντώνη μέσα μου. Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο τότε, όχι εκείνη την εποχή, όχι σε αυτά τα μέρει εκτός από το να γεννήσω το παιδί του Αντώνη.
-Αφού γεννήθηκες ένα χρόνο μετά άνοιξα το μαγαζί. Ήμουν είκοσι χρόνον. Νέα, όμορφη, μανα, γεμάτη ενέργεια. Ήμουν μαζί του κάθε βράδυ, μετά το μαγαζί, εδώ σε αυτήν εδώ την καλύβα.
Αυτός ερχόταν κάθε μέρα στο μαγαζί. Καθόταν στο τραπεζάκι του, έπινε το ποτό του, χωρίς να μιλήσει ποτέ. Μόνο η ματιά του, μόνο αυτή μιλούσε...
Μια φορά και έναν καιρό.
Σε μια πολύ μακρινή παραλία κάπου στα νότια ενός μεγάλου νησιού, υπήρχε μια καλύβα για την οποία πολλοί έλεγαν πολλα αλλά λίγοι ήξεραν πραγματικά για αυτήν. Ορισμένοι έλεγαν ότι μέσα κατοικούσε ένας πολύ κακός γέρος με τον οποίο μάλιστα τρόμαζαν τα παιδιά για να φάνε άλλη μια μπουκιά φαγητό, άλλοι έλεγαν ότι εκεί δεν ζει κανένας εκτός από τα στοιχειά περασμένων και παράξενων χρόνων. Υπήρξαν και αυτοί που έλεγαν ότι αυτή η καλύβα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ξύλινο κατασκεύασμα που μπορεί να μην είχε ρημάξει από το χρόνω άλλα αυτό οφειλόταν στην παλιά, καλή ποιότητα του ξύλου που επεξεργάζονταν εκείνα τα χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι είχαν κάτι να πουν αλλά κανένας μα κανένας δεν τολμούσε να παει να δει από κοντά.
Στην ίδια παραλία υπήρχε και ένα μαγαζί, που συνήθιζαν να πηγαίνουν οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής. Ήταν το σημείο συνάντησης για παλιούς καλούς γνωστούς αλλά και λίγων νέων που δεν ήθελαν να αφήσουν αυτήν την παραλία για κανένα πολυσύχναστο σημείο κάποιας πόλης στην οποία άπλα θα υπήρχαν. Εκεί είχαν λέει ονοματεπώνυμο ήταν ο τόπος τους.
Ανάμεσα σε όλους αυτούς υπήρχε και ένας θαμώνας που αν και όλοι ήξεραν τα παντα για όλους, αυτός ήταν κάτι σαν την καλύβα. Μόνος, παράξενος, κακός, καλός, κακομοίρης, τρελός και ότι αλλο μπορούσε να σκεφτεί κάποιος για κάτι που δεν ξέρει. Σημασία πάντως για όλους είχε ότι μέσα από την παράξενη μορφή που κάθε απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ καθόταν ήρεμη μέσα σε μια βουβαμάρα στο ίδιο τραπέζι και έπινε το ίδιο πάντα ποτό καπνίζοντας τον ίδιο πάντα καπνό και κοιτώντας πάντα έξω από το ίδιο σημείο την παραλία έβγαινε κάτι οικείο. Κάτι που δεν προκαλούσε φόβο.
Ο γέρος έμενε πολύ κοντά, σε ένα σπιτάκι που τον χειμώνα το έγλυφε η αλμύρα που ξέφευγε από τα κύματα της κάθε αλλο παρα φιλικής θάλασσας ενώ το καλοκαιράκι τον δρόσιζε το ήρεμο χάδι της σαν σε γυναίκα που έχει βαλθεί να κάνει δικό της ότι θέλει και να πάρει από αυτό τα πάντα.
Τα χρόνια περνούσαν και δεν άλλαζαν πολλά. Τα παιδιά μεγάλωναν, οι μεγάλοι γερνουσαν και οι γέροι έπαιζαν κρυφτό με τον θάνατο σαν παιδιά, όχι που γελούσαν αλλά που ήξεραν.
Το μαγαζί το είχε αναλάβει ο γιος της Κυρα Μάρος, γνωστή και ως γιάτρισσα μια που μέσα από τα πολύχρωμα μπουκάλια που είχε όμορφα στοιβαγμένα πισο από την πλάτη της ήξερε να γιατρεύει κάθε λογής πόνο με ειδικότητα στον συναισθηματικό.
Ο μικρός, όπως τον αποκαλούσαν και ας είχε πατήσει τα τριάντα, λεγόταν Φαιδωνας. Τα πολλά τα στόματα έλεγαν ότι ήταν το καλύτερο παλικάρι και από τους ποιο όμορφους νέους του τόπου.
Τον συμπαθούσαν όλοι. Κάποια στιγμή μάλιστα όταν είπε καλησπέρα στον παράξενο γερο πριν χρόνια υπήρξε μια υποψία χαμόγελου στο ριτηδιασμενο πρόσωπό του.
Ένα απόγευμα ενώ όλα φαινόταν να μοιάζουν ίδια και ο κόσμος στην θέση του, η ματιά ενός από τους θαμώνες έπεσε επάνω στο άδειο τραπεζάκι του γέροντα μια που δεν τολμούσε και κανεις να κάτσει στη θέση του.
-Που είναι αυτός; ρώτησε γνεφοντας προς το τραπεζάκι τον Φαιδωνα
-Δεν ξέρω, μπορεί να καθυστέρησε κάπου
-Που; Άργησε το λεωφορείοq Eίπε γελώντας ο θαμώνας
Η γκριμάτσα του Φαίδων σταμάτησε το γέλιο αλλά και κάθε αλο περιθώριο για να συνεχιστεί το αστείο.
Είχε περάσει περίπου μισή ώρα από τον διάλογο και το μυαλό του Φαίδωνα είχε αρχίσει να βάζει πολλά.
-Ρε λες να έπαθε τίποτα, ξεστόμισε τελικά
-Τι να σου πω, έχω αρχίσει να ανησυχώ και εγώ
Άφησε την πετσέτα και ένα ποτήρι που σκούπιζε εκείνη τη στιγμή και βγήκε έξω από το μπαρ με αποφασιστικά βήματα κατευθυνόμενος προς την πόρτα.
-Που πας;
-Στο σπίτι του
-Πας γυρεύοντας μου φαίνεται
Μέχρι να τελειώσει την πρόταση του ο θαμώνας, η πόρτα του μαγαζιού είχε κλείσει και ο Φαιδωνας είχε αρχίσει να ανεβαίνει το ανηφορικό δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι του γέροντα.
Μέσα σε δυο λεπτά είχε φτάσει έξω από την πόρτα του την οποία χτύπησε στην αρχή διακριτικά.
Καμία απάντηση
Χτύπησε πολλές φορές και προσπαθούσε να δει μέσα από τις γρίλιες των παραθύρων κάποια κίνηση
Τζίφος. Όσο δυνατά και αν είχε καταλήξει να χτυπάει τίποτα δεν έδινε κάποιο σημάδι ζωής μέσα στο
σπίτι. Άρχισε να κατηφορίζει προς το μαγαζί εχοντας μαζεμένα τα φρύδια και σφιγμένες τις γροθιές από την αγωνία ότι κάτι είχε συμβεί.
-Τον βρήκες;
-Όχι, άκου πρέπει να με βοηθήσεις να τον βρούμε.
-Μπορούμε να βγούμε όλοι και να των ψάξουμε, έτσι και αλλιώς τα πόδια του δεν τον σηκώνουν για μακριά
-Έχεις δίκιο πρέπει να πάμε όλοι μαζί για να τον βρούμε γρήγορα
- Εγώ πάντως στο σπίτι του δεν πάω. Θα πάω μέχρι τα βράχια με άλλους δυο και από εκεί θα γυρίσουμε από το μονοπάτι του τρελού.
-Έγινε εσύ Γιωργο πάρε άλλους δυο και πηγαίνετε από την αλη μεριά, φταστε μέχρι τις πηγές και γυρίστε από τον επάνω δρόμο. Ποιος θα έρθει μαζί μου στο σπίτι; Πρέπει να παραβιάσουμε την πόρτα.
-Εγώ θα περιμένω εδώ μπας και φανεί.
-Αλος; Καλά, καλά θα ξανά πάω μόνος.
Μια ώρα αργότερα οι δυο ομάδες είχαν επιστρέψει στο μαγαζί και περίμεναν τον Φαιδωνα που και αυτός δεν άργησε να γυρίσει. Αλοστε σε μια ώρα μπορούσες να γυρίσεις ολόκληρο το χωριό μιάμιση φορά.
-Βρήκατε τίποτα;
-Όχι. Εσύ;
-Τίποτα, λες και ανοι...
-Στην καλύβα δεν ψάξαμε.
Για μια στιγμή όλοι πάγωσαν.
-Τι δουλειά έχει ο γέρος με την καλύβα; Ρώτησε κάποιος
-Ότι δουλειά θα είχε αν τον βρίσκαμε και στο μονοπάτι του τρελού...καμία απλά το είπα
-Ποιος θα ρθει μαζί μου; Ρώτησε αποφασιστικά ο Φαιδωνας.
-Ρε δεν μας βάζεις κάτι να ποιούμαι και να πάμε για ύπνο; Αύριο εδώ θα είναι ο γέρος
-Πάμε σας λέω μπορεί να χρειάζεται βοήθεια ο άνθρωπος
-Α για να σου πω μικρέ. Εντάξει δεν λέω και εγώ ανησυχώ αλλά δεν μπορώ να πάω στην καλύβα και μάλιστα τέτοια ώρα. Αστο και θα πάμε το πρωί. Προς το παρόν βάλε μου ένα ουισκακι.
Απρόθυμα ο μικρός έβαλε ένα ουίσκι και λίγα φιστίκια σε ένα μπολάκι.
Για λίγο νόμιζες ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Όλοι έπιναν και συζητούσαν για ψαριες, για μπάλα, για όλα εκτός από το ενδεχόμενο να παει κάποιος στην καλύβα με τον Φαιδωνα.
Η πόρτα ακούστηκε μέχρι το μονοπάτι του τρελού όταν ο μικρός την έκλεισε πισο του και έβαλε πλωρα την καλύβα.
Κάπως έτσι λοιπόν θα έπρεπε να είναι η Ζωή. Κάπως έτσι θα έπρεπε να περνάμε μέσα από τη ζωή.
Να ξεκινάμε ανοίγοντας τις κουρτίνες για να μπει λίγο φως.
Να παίρνουμε ένα φιλο και να σεργιαναμε στην πολη.
Να πέφτουμε αλλά να δεχόμαστε τη βοήθεια του φίλου για να σηκωθούμε βάζοντας ταυτόχρονα δύναμη και στα δικά μας πόδια.
Να παίζουμε.
Να γελάμε.
Να πειράζουμε διακριτικά.
Να κάνουμε μαγικά και δύσκολα κόλπα.
Και πάντα μα πάντα εσύ να με φιλάς ακόμα.
Περίεργη Κυριακή με ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι.
Μετά από ένα τέλειο λάθος μια καινούρια αρχή
Γιατί στο τέλος όλα θα είναι καλά, εάν δεν είναι τότε δεν έχει έρθει ακόμα το τέλος.
Εχτές πηγαίνοντας στο σπίτι του αδερφού μου είχα την τύχη κοιτώντας τον ουρανό να δω το ποιο όμορφο φεγγάρι που έχω δει ποτέ. Νομίζω ότι είδα το ποιο παιχνιδιάρικο φεγγάρι όλων των εποχών.
Έπαιζε με τα σύννεφα και μαζί έφτιαχναν απίστευτες εικόνες. Είχε βάλει τα χρυσομπρουτζινα χρώματα και με τη βοήθεια των σκιών φόρεσε μύτη, μάτια, στόμα και ταξίδευε μαζί μου. Όπου πήγαινε το αυτοκινητο, αυτό μπροστά μου. Απίστευτη εεικόνα που όπως και αν την περιγράψω δεν θα μπορέσω να την μοιραστώ μαζί σας δυστυχώς.
Από αυτήν την εικόνα ομος μου γεννήθηκαν ορισμένα ερωτήματα. Γιατί να πρέπει να δω τον κόσμο με άλλα μάτια; Γιατί πρέπει να δω τον ήλιο, το φεγγάρι, τους ανθρώπους με άλλα μάτια;
Γιατί πρέπει να σηκώνουμε τοίχους που όποτε σπάμε τα μούτρα μας χτίζουμε αλο ένα μέτρο παραπάνω για να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μπει; Μα έτσι δεν φυλακίζουμε και την ίδια μας την καρδιά; Δεν την τυφλώνουμε αφού δεν της επιτρεπουμε να δει και αυτή το φεγγάρι; Αυτό είναι πανέμορφο και παιχνιδιάρικο αλλά πόσοι σταματάνε για να το χαζέψουν;
Όχι φίλοι μου συγνώμη αλλά αποφάσισα πως θέλω να ζεσταθω. Θέλω να ζήσω. Θέλω να ξανά σπάσω τα μούτρα μου (οποτε και αν συμβεί αυτό).
Θέλω να ζήσω με αγάπη σε ολες τις μορφες της. Παντοτινη; Οχι γιατι δεν πιστευω στο για παντα, πραγματικη, δυνατη, παθιασμενη ομως ναι. Την ξερω αυτην υπαρχει.
Σας καλησπεριζω και σας φιλω.
Με ενα τραγουδακι που αν θελετε μπειτε στον κοπο να ακουσετε.
Ε ναι λοιπόν την έκανα για μια ολόκληρη μέρα. Υπέρβαση θα το έλεγαν κάποιοι αλλά τι να κάνω; Έχω και εγώ τα όρια μου.
Καλά καλά μην βαράτε είχα κάτι δουλειές να κάνω και ανέβηκα στην Αθήνα.
Αν και για λίγο πέρασα υπέροχα και αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να γράψω σήμερα.
Κατ αρχήν μετά από λίγο περπάτημα στον Πειραιά με ένα κουλούρι και έναν καφέ από το καράβι στο χέρι 5.30 τα ξημερώματα αποφάσισα να πάω στα φοιτητικά μου λημέρια για να ποιώ έναν κανονικό καφέ και να γυρίσει και λίγο ο νους μου στα παλιά.
Έτσι λοιπών κατέληξα να πίνω τον κανονικό μου καφέ στην πλατεία Εξαρχείων στο Διπλό γύρο στις 8.00. Στο μυαλό έπαιξαν πολλές ιστορίες φυσικά και ο καφές με τις αναμνήσεις ήταν ένας θεσπέσιος συνδυασμός.
Έπειτα από δυο ωριτσες χαλάρωσης συνειδητοποίησα ότι πρέπει να τελειώσω με τις δουλιτσες που λέγαμε και άρχισα να τρέχω.
Αφού τελείωσα και με τις δουλιτσες πέρασα από το μαγαζί ενός πολύ καλού φίλου μια που δεν είχε τύχει να πάω ποτέ και κάπου εκεί άρχισαν όλα.
Ο φίλος αυτός λέγετε Φάνης και παλιότερα δουλεύαμε μαζί στα Χανιά σε μπαρ και καφετέριες, γίναμε συγκάτοικοι και μετά όπως πάντα τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του.
Ο Φάνης λοιπόν έχει ανοίξει ένα μπαράκι στην Εμμ. Μπενάκη 43 λίγο ποιο πανο από τα Εξάρχεια με το όνομα Jack and the bean. Ναι σίγουρα παραπέμπει στο πολύ γνωστό παραμύθι αλλά ταυτόχρονα και σε ποτό και σε καφέ. Το πλήρες όνομα είναι Jack Daniels and the coffee bean.
Η αλήθεια είναι ότι είναι το ποιο μικρο μπαράκι που έχω δει ποτέ αλλά ταυτόχρονα απίστευτα φιλικό και ζεστό. Το φιλαράκι μου έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και σε όσους μένουν στην Αθήνα θα τους πρότεινα να περάσουν για ποτακι και να γνωριστούν και με τον Φάνη κάτι που ούτως η αλος θα γίνει χαχαχα. Καλό θα ήταν να του πείτε ότι σας στέλνει ο Τάκης από τα Χανιά γιατί σε Παναγιώτης μπερδεύεται και να πιείτε και ένα ποτακι στην υγεία μου.
Χωρίς πλάκα αξίζει να πάτε να το δείτε.
Όσον αφορά εκείνο το απογευματάκι που πήγα εγώ πρέπει να πω ότι γνώρισα πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και ελπίζω κάποια αλη στιγμή να καταφέρω να ξαναπάω με περισσότερες μέρες στη διάθεσή μου.
παλιούς και νέους
και σήμερα είχε και ένα δυνατό μελτεμάκι
Έτσι λοιπόν θυμήθηκα ένα πολύ παλιό
αλλά αγαπημένο τραγουδάκι
Φέτος οφείλω να ομολογήσω ότι πέρασα πολύ πολύ ωραία
Έτσι λοιπόν θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το τραγουδάκι σε κάποιους ανθρώπους
και να τους ευχαριστήσω για την καλή παρέα
Ανάμεσα σε αυτούς και σε μια τρελή ψυχή που μου χάρισε λίγη από την τρέλα της
και ας διαφωνούσαμε ολόκληρο το καλοκαίρι.
Φιλιά θα τα ξανά πούμε όταν τύχει.
Ήθελα απλά να ευχηθώ σε όλους εσάς να περάσετε ένα πολύ όμορφο τριήμερο και να απολαύσετε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι με καλή παρέα αλλά και ακόμα καλύτερη διάθεση.
Καλή ξεκούραση και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.
Σημερα θα ηθελα να αφιερωσω ενα τραγουδι σε εναν ανθρωπο που δεν γνωρισα ποτε απο κοντα αλλα θαυμασα απο τα γραπτα του, απο τον αερα του, απο τα μπλογκιστικα φιλια του και απο την πολυ πολυ καλη παρεα που ηξερε να κραταει σε παρα πολους φιλους που ξερει ειμαι σιγουρος οτι τον αγαπανε σαν ανρωπο και τον εκτιμουν παρα πολυ. Να εισαι παντα καλα και να μην αφηνεις ανθρωπακια να σε επιρεαζουν και να σου χαλανε τη μερα.
Επέστρεψα και ας άργησα. Φίλοι μου καλοι και αγαπημένοι η αλήθεια είναι ότι μου λείψετε. Ελπίζω να περνάτε ένα όμορφο καλοκαιράκι με λίγο κρασί λίγο θάλασσα και ότι θέλει ο καθένας.
Σήμερα θα σας γράψω για το μαγαζάκι. Το μαγαζάκι είναι γωνιακό, έχει μια κολοκύθα για ντεκόρ και πουλάει από φρούτα μέχρι δροσιστικά παγωτά. Έχει τρελό αφεντικό και είναι σε μια ακόμα ποιο τρελή γειτονία. Αυτός είναι και ο λόγος που εξαφανίστηκα για λίγο. Άνοιξα ένα παντοπωλείο στον Άι Γιάννη, στα Χανιά. Φωτογραφίες θα ανεβάσω όταν το ολοκληρώσω άλλα θέλω μια μικρή Χάρη από όλους εσάς. Να μου ευχηθείτε καλή αρχή από την καρδιά σας. Τίποτε αλλο να είστε καλά και θα τα ξανά πούμε σύντομα
Πόσο με τρομάζει αυτός ο όρος (κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας)
Ομορφωπαιδα αυτό ήταν , εμείς παλεύουμε να σώσουμε ότι μπορούμε και αυτοί το χαβά τους.
Ποιος θα το έλεγε στον Καρατζαφέρη αλλά και στα άλλα κόμματα ότι θα ερχόταν μια μέρα όπου θα κυβερνούσαν αυτον τον τόπο με επικεφαλής κάποιον εθνοπατέρα χωρίς να έχει κανένας την ευθύνη για το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Τι εννοώ;
Φανταστικα ο αφελής ότι μετά από τον αγώνα μας ενάντια στα φαντάσματα αυτής της χώρας θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον ο οποίος θα αναλάμβανε την ευθύνη από εδώ και πέρα (αφού δεν βρέθηκε κανένας να πει ότι εμείς τα κάναμε σκατά μέχρι σήμερα) και τι έκαναν τα εξειπνοπουλια;
Δημιούργησαν μια κατάσταση όπου πάλη κανένας δεν θα έχει την ευθύνη, όπου κανένας δεν θα φταίει και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα χρεωκοπισουμε χωρίς να μπορεί η ιστορία να πει ποιος φταίει για την κατάντια μας...
Για πολύ λίγο θα αναφερθώ στον νταραλα τραγουδιστή που σε αυτές τις στιγμές που περνάμε έχει αποκλείσει το άκουσμα του συγκεκριμένου κομματιού από το you tube σε συνεργασία φυσικά με την εταιρία ΕΜΙ... Το ν στο όνομα νταραλας είναι επίτηδες μικρο όση και η αξία του ανθρωπου και όχι του τραγουδιστή.
Καλή τύχη αδέρφια και μην ξεχνάτε, όσοι μπορούν να απλώσουν το χέρι για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους ας το κάνουν...αδέρφια είμαστε.
Σήμερα ξύπνησα με μια απίστευτα τραγική διάθεση. Δεν έγινε απολύτως τίποτα, έτσι χωρίς λόγο σηκώθηκα με μια απίστευτη στεναχώρια, θυμό, εξάντληση και δεν συμμαζεύεται. Δεν λέω πολλές φορές συμβαίνει και το ακριβός αντίθετο αλλά σήμερα όχι.
Σε αυτήν τη περίπτωση όταν με ρωτάνε τι έχω εκτός από το ότι με ενοχλεί (κακός), απαντάω
- Τιποτα δεν έχω, άσχημη μέρα, τίποτα άλλο
Η μέρα φυσικά ήταν υπέροχη, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και την παρέα μου στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και πάλη τζίφος. Ρε να μην ξεμαυρίζει η ψυχή μου με τίποτα.
Αφού λοιπόν δεν ήμουν και η ψυχή τις παρέας αλλά ο λόγος για να τους χαλάω τη διάθεση (η τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν) βρήκα μια δικαιολογία και την έκανα με ελαφρά βηματάκια για το σπίτι.
Προσπάθησα να ηρεμήσω και έβαλα μουσικουλα από τα παλιά...
Έκατσα στον καναπέ και έκλεισα τα μάτια μου, οι εικόνες περνούσαν με απίστευτη ταχύτητα από το μυαλό μου χαζά, γέλια, έρωτες του πάντα και ποτέ, πάρτη, άνθρωποι που έφυγαν από τη Ζωή μου ,ένα μπάχαλο.
Είπα αυτό ήταν φιλαράκι δεν πας καλά και έκατσα ανάβοντας ένα τσιγάρο να χαζέψω μια ταινιουλα.
Μπα δεν ισιώνει η κατάσταση.
Παραδεχομενος την ήττα μου (για σήμερα) και ακόμα ποιο εξαντλημένος ξανά μπήκα για να κάνω μπάνιο και έφαγα μια τρελή φλασια... θυμήθηκα τον θεό Ιανό.
Ναι ναι αυτόν με τα δυο πρόσωπα.
Σωστά η όχι άρχισα να συνδυάζω την κατάσταση που είχα έρθει με τα δυο άκρα του προσώπου του Ιανού, το καλό με το κακό, την καλή διάθεση με την κακή, την δύναμη με την αδυναμία.
Ακριβώς έτσι είναι όλος ο κόσμος, ακριβώς έτσι αντιδρούν όλοι σκέφτηκα.
Σκεφτείτε λίγο μερικά παραδείγματα από ανθρώπους γύρο σας. Υπάρχουν άνθρωποι που για να προστατέψουν όλους τους άλλους σκοτώνουν το φονιά, άνθρωποι που για να μην τους ξυπνάει ένα σκυλάκι κάθε βράδυ με το κλάμα η το γάβγισμα του ξεπαστρεβουν μια ολόκληρη συνοικία από ζωντανά και το πρωί απορούν ποιος άθλιος θα έκανε κάτι τέτοιο, άνθρωποι που αφού σε σκοτώσουν σου ψιθυρίζουν - Καλά εγώ σε σκότωσα, εσύ γιατί πέθανες;
Για να μην σας κουράζω θα σας πω για τέλος ότι υπάρχουν και άνθρωποι που στήνουν τον ίδιο τους τον εαυτό στα δυο μέτρα και γίνονται αδίστακτοι. Αυτό παραλίγο να κάνω εγώ σήμερα στον εαυτό μου. Σας ζητάω συγνώμη που σας κούρασα με εμένα αλλά το είχα ανάγκη. Σας ευχαριστώ και βάζω ένα συγκρότημα που το όνομα του αλλά και τα τραγούδια του είναι σαν το θεό Ιανό, σαν το καλό και το κακό, σαν... τα όπλα και τα τριαντάφυλλα. Καληνύχτα σας.