Εχτές πηγαίνοντας στο σπίτι του αδερφού μου είχα την τύχη κοιτώντας τον ουρανό να δω το ποιο όμορφο φεγγάρι που έχω δει ποτέ. Νομίζω ότι είδα το ποιο παιχνιδιάρικο φεγγάρι όλων των εποχών.
Έπαιζε με τα σύννεφα και μαζί έφτιαχναν απίστευτες εικόνες. Είχε βάλει τα χρυσομπρουτζινα χρώματα και με τη βοήθεια των σκιών φόρεσε μύτη, μάτια, στόμα και ταξίδευε μαζί μου. Όπου πήγαινε το αυτοκινητο, αυτό μπροστά μου. Απίστευτη εεικόνα που όπως και αν την περιγράψω δεν θα μπορέσω να την μοιραστώ μαζί σας δυστυχώς.
Από αυτήν την εικόνα ομος μου γεννήθηκαν ορισμένα ερωτήματα. Γιατί να πρέπει να δω τον κόσμο με άλλα μάτια; Γιατί πρέπει να δω τον ήλιο, το φεγγάρι, τους ανθρώπους με άλλα μάτια;
Γιατί πρέπει να σηκώνουμε τοίχους που όποτε σπάμε τα μούτρα μας χτίζουμε αλο ένα μέτρο παραπάνω για να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μπει; Μα έτσι δεν φυλακίζουμε και την ίδια μας την καρδιά; Δεν την τυφλώνουμε αφού δεν της επιτρεπουμε να δει και αυτή το φεγγάρι; Αυτό είναι πανέμορφο και παιχνιδιάρικο αλλά πόσοι σταματάνε για να το χαζέψουν;
Όχι φίλοι μου συγνώμη αλλά αποφάσισα πως θέλω να ζεσταθω. Θέλω να ζήσω. Θέλω να ξανά σπάσω τα μούτρα μου (οποτε και αν συμβεί αυτό).
Θέλω να ζήσω με αγάπη σε ολες τις μορφες της. Παντοτινη; Οχι γιατι δεν πιστευω στο για παντα, πραγματικη, δυνατη, παθιασμενη ομως ναι. Την ξερω αυτην υπαρχει.
Σας καλησπεριζω και σας φιλω.
Με ενα τραγουδακι που αν θελετε μπειτε στον κοπο να ακουσετε.
Με αγαπη Ηλιακης Π.
Καθε φορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου