Σελίδες

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Κυβερνιση εθνικης σωτηριας

Πόσο με τρομάζει αυτός ο όρος (κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας)
Ομορφωπαιδα αυτό ήταν , εμείς παλεύουμε να σώσουμε ότι μπορούμε και αυτοί το χαβά τους.
Ποιος θα το έλεγε στον Καρατζαφέρη αλλά και στα άλλα κόμματα ότι θα ερχόταν μια μέρα όπου θα κυβερνούσαν αυτον τον τόπο με επικεφαλής κάποιον εθνοπατέρα χωρίς να έχει κανένας την ευθύνη για το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Τι εννοώ;
Φανταστικα ο αφελής ότι μετά από τον αγώνα μας ενάντια στα φαντάσματα αυτής της χώρας θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον ο οποίος θα αναλάμβανε την ευθύνη από εδώ και πέρα (αφού δεν βρέθηκε κανένας να πει ότι εμείς τα κάναμε σκατά μέχρι σήμερα) και τι έκαναν τα εξειπνοπουλια;
Δημιούργησαν μια κατάσταση όπου πάλη κανένας δεν θα έχει την ευθύνη, όπου κανένας δεν θα φταίει και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα χρεωκοπισουμε χωρίς να μπορεί η ιστορία να πει ποιος φταίει για την κατάντια μας... 
Για πολύ λίγο θα αναφερθώ στον νταραλα τραγουδιστή που σε αυτές τις στιγμές που περνάμε έχει αποκλείσει το άκουσμα του συγκεκριμένου κομματιού από το you tube σε συνεργασία φυσικά με την εταιρία ΕΜΙ... Το ν στο όνομα νταραλας είναι επίτηδες μικρο όση και η αξία του ανθρωπου και όχι του τραγουδιστή.
Καλή τύχη αδέρφια και μην ξεχνάτε, όσοι μπορούν να απλώσουν το χέρι για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους ας το κάνουν...αδέρφια είμαστε.

Αρκας 5

Αρκας 4

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Με τις μερες μου

Σήμερα ξύπνησα με μια απίστευτα τραγική διάθεση. Δεν έγινε απολύτως τίποτα, έτσι χωρίς λόγο σηκώθηκα με μια απίστευτη στεναχώρια, θυμό, εξάντληση και δεν συμμαζεύεται. Δεν λέω πολλές φορές συμβαίνει και το ακριβός αντίθετο αλλά σήμερα όχι.
Σε αυτήν τη περίπτωση όταν με ρωτάνε τι έχω εκτός από το ότι με ενοχλεί (κακός), απαντάω
- Τιποτα δεν έχω, άσχημη μέρα, τίποτα άλλο
Η μέρα φυσικά ήταν υπέροχη, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και την παρέα μου στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά και πάλη τζίφος. Ρε να μην ξεμαυρίζει η ψυχή μου με τίποτα.
Αφού λοιπόν δεν ήμουν και η ψυχή τις παρέας αλλά ο λόγος για να τους χαλάω τη διάθεση (η τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν) βρήκα μια δικαιολογία και την έκανα με ελαφρά βηματάκια για το σπίτι.
Προσπάθησα να ηρεμήσω και έβαλα μουσικουλα από τα παλιά...

Έκατσα στον καναπέ και έκλεισα τα μάτια μου, οι εικόνες περνούσαν με απίστευτη ταχύτητα από το μυαλό μου χαζά, γέλια, έρωτες του πάντα και ποτέ, πάρτη, άνθρωποι που έφυγαν από τη Ζωή μου ,ένα μπάχαλο.
Είπα αυτό ήταν φιλαράκι δεν πας καλά και έκατσα ανάβοντας ένα τσιγάρο να χαζέψω μια ταινιουλα.
Μπα δεν ισιώνει η κατάσταση.
Παραδεχομενος την ήττα μου (για σήμερα) και ακόμα ποιο εξαντλημένος ξανά μπήκα για να κάνω μπάνιο και έφαγα μια τρελή φλασια... θυμήθηκα τον θεό Ιανό.
Ναι ναι αυτόν με τα δυο πρόσωπα.
Σωστά η όχι άρχισα να συνδυάζω την κατάσταση που είχα έρθει με τα δυο άκρα του προσώπου του Ιανού, το καλό με το κακό, την καλή διάθεση με την κακή, την δύναμη με την αδυναμία.
Ακριβώς έτσι είναι όλος ο κόσμος, ακριβώς έτσι αντιδρούν όλοι σκέφτηκα. 
Σκεφτείτε λίγο μερικά παραδείγματα από ανθρώπους γύρο σας. Υπάρχουν άνθρωποι που για να προστατέψουν όλους τους άλλους σκοτώνουν το φονιά, άνθρωποι που για να μην τους ξυπνάει ένα σκυλάκι κάθε βράδυ με το κλάμα η το γάβγισμα του ξεπαστρεβουν μια ολόκληρη συνοικία από ζωντανά και το πρωί απορούν ποιος άθλιος θα έκανε κάτι τέτοιο, άνθρωποι που αφού σε σκοτώσουν σου ψιθυρίζουν - Καλά εγώ σε σκότωσα, εσύ γιατί πέθανες; 
Για να μην σας κουράζω θα σας πω για τέλος ότι υπάρχουν και άνθρωποι που στήνουν τον ίδιο τους τον εαυτό στα δυο μέτρα και γίνονται αδίστακτοι. Αυτό παραλίγο να κάνω εγώ σήμερα στον εαυτό μου. Σας ζητάω συγνώμη που σας κούρασα με εμένα αλλά το είχα ανάγκη. Σας ευχαριστώ και βάζω  ένα συγκρότημα που το όνομα του αλλά και τα τραγούδια του είναι σαν το θεό Ιανό, σαν το καλό και το κακό, σαν... τα όπλα και τα τριαντάφυλλα. Καληνύχτα σας.     

 

Μουσικη του τοπου μου

Κάντε ένα κόπο και ακούστε. ΑΞΊΖΕΙ

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Αρκας 3

Αρκας 2

Καλοκαιρακι

Κάτι μου λέει ότι αυτό το καλοκαιράκι θα είναι πολύ όμορφο.
Το γεγονός ότι φέτος όλοι θα κάνουν διακοπές πλούσιοι και φτωχοί, μικροί μεγάλοι είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Επιτέλους ισότητα στις κοινωνικές τάξεις. Οι μεν φτωχοί και να θέλουν δεν θα έχουν δουλεία, οι δε πλούσιοι και αυτοί συγκρατημένοι αλλα πάντα παρόντες σε νησιά θα δώσουμε όλοι ένα βροντερό παρόν στις παραλίες. Ας γνωριστούμε βρε παιδιά, ούτως η άλλος η διάθεση το καλοκαιράκι γίνετε ανάλαφρη και η καλή παρέα είναι το βασικό συστατικό για γέλιο, διασκέδαση και ο καλύτερος φορτιστής για τις πολύ άδειες μπαταρίες που μας άφησε ο χειμώνας που πέρασε (τουλάχιστον σε εμένα).
Εχτές βγήκα με ένα φίλο για φαγητό και ποτάκι στην Αγ. Μαρίνα στα Χανιά.
Στην αρχή στο εστιατόριο Τέρψη (πρώτη φορά πήγα αλλά ήταν πολύ καλό) και μετά σε ένα μπαράκι στην παραλία φυσικά.
Ένα απίστευτα απαλό αλλά δροσιστικό αεράκι, ένα ποτάκι, πολύ γέλιο, καινούργιες γνωριμίες και αυτό ήταν. Αν εξαιρέσεις ότι τελικά το ποτάκι δεν ήταν ένα, τα υπόλοιπα είναι όλα αλήθεια.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν χρειάζονται πολλά για να περάσεις καλα.
Ακομα και αν δεν ξανα συναντιθουμε ποτε, μια παρέα ανθρωπων που ετυχε να βρεθουν στον ιδιο χορο περασαν μια πολύ ομορφη βραδυα, με ανάλαφρη διάθεση και χαμογελο.
Να ειστε καλα ομορφοπαιδα και να χαμογελατε πάντα είναι σιγουρα μεταδοτικο...
  
Καλο καλοκαιρι σε ολους

Αρκας

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Επιλογη τροπου ζωης...Εχω; ΕΡΩΤΙΚΟ

Εδώ και αρκετές ημέρες έχει παίσει αυτό το ερώτημα και έχει γίνει θέμα συζήτησης ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να επιλέξει ένα τρόπο Ζωής και να τον ακολουθήσει έτσι ώστε να αισθάνεται γεμάτος και ικανοποιημένος από την καθημερινότητα του.
Ξεκινώντας πριν από αρκετά χρόνια να ανοίγω τα αυτιά, τα μάτια, αλλά και τα φτερά μου σε αυτόν το κόσμο, σε μια ηλικία που όλα φαινόντουσαν εύκολα και η ζωή πολύχρωμη, ήμουν απόλυτα σίγουρος για ένα πράγμα, για μια ιδέα.
Για τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελα να ζήσω τη ζωή μου.
Εκείνη την περίοδο είχα βρει και πολλούς συνταξιδιώτες. Ανθρώπους αλλά και πολύ καλούς φίλους που οι απόψεις μας ήταν πάρα πολύ κοντά και οι στόχοι διαδέχονταν ο ένας τον αλλο. Θυμάμαι μια άποψη που είχα και έλεγα πολύ συχνά (Όσο περισσότερους και μεγαλύτερους στόχους βάζεις τόσο περισσότερα από τα θέλω σου θα καταφέρεις να ικανοποιήσεις).
Και κάπως έτσι ξεκίνησα την πτήση μου. Τη όμορφη πτήση; Όλα φάνταζαν υπέροχα. Απομακρυσμένος από πράγματα που,λόγο ύψους, έμοιαζαν μικρά και ανίκανα να επηρεάσουν αυτό το ταξίδι και πολύ κοντά σε όλα αυτά που γέμιζαν την ψυχή μου αλλά και ερέθιζαν ακόμα περισσότερο τη φαντασία μου γεμίζοντας και τα όνειρα μου για τη συνέχεια... και το ύψος διαρκώς αυξανόταν.
Όλο αυτό το διάστημα έμαθα να βλέπω τα πράγματα μόνο με τα μάτια της καρδίας,να μη φοβάμαι,να αγαπήσω και να αγαπηθώ,να ταξιδέψω,να ρισκάρω,να μάθω,να πάθω. Δεν ένοιωθα φόβο όχι γιατί  είχα εύκολη ζωή αλλά το αντίθετο... γιατί ΑΝΤΕΧΩ.
Κάπου εκεί ψηλά την πρόσεξα... καθισμένη σε ένα καφέ με μια φίλη της να συζητάνε (ένας θεός ξέρει γιατί) και με τα πελώρια εκφραστικά μάτια της αλλά και με τις έντονες κινήσεις της να γεμίζει τον χορο. Ήμουν και εγώ με έναν συνταξιδιώτη στο διπλανό μαγαζί, διέκοψα κάθε συζήτηση μαζί του και το μοναδικό πράγμα που είπα ήταν, αυτή τη γυναίκα πρέπει να τη γνωρίσω. Το έκανα τυχαία μετά από λίγο καιρό όταν και την ξανά συνάντησα...
Έπιασε τα χέρια μου και εγώ σφιχτά τα δικά της κοιτάζοντας την στα μάτια και της είπα πάμε... τότε ξεκίνησε. Ήταν το μάτι του κυκλώνα που με την περιστροφική του κίνηση μας ανέβασε σε ένα απίστευτο ύψος χωρίς φόβο αλλά μόνο αγάπη και θελιση επιβεβαιονωντας την αποψη μου για τον τροπο ζωης που ειχα διαλεξει. Ευτυχια.
Μεσα απο ολο αυτο ηρθαν δυο υπεροχα παιδια και το ταξιδι ειχε γινει απιστευτο. Αυτο ηθελα στη ζωη μου και το ρουφιξα μεχρι το τελος.
Τελος; Ποτε εγιναι αυτο; Τι εγιναι εκει πανο;
Ο κυκλονας ειχε παρει μαζι του ολα αυτα που φενοντουσαν μικρα απο ψηλα και τα ειχε φερει διπλα μας. Μεσα στο χαμο ολα αυτα τα κοματια χτυπουσαν αλοιπιτα γιατι ειχαν και αυτα το σκοπο τους.Φοβος. Οταν ξανα ανοιξα τα ματια μου δεν ηταν εκει... εφυγε. Και ο ανεμος κοπασε και εγω δεν ειχα αλη δυναμη για να πεταξω με τα φτερα μου...που να παω αλοστε.Τοτε τσακιστικα και εγω και τα θελω μου και η ζωη που μεχρι τορα ειχα. Η ζωη που ηθελα να ζησω.
Μετα απο αρκετο καιρο καταφερα να σταθω και παλυ στα ποδια μου.Φοβισμενος,
μονος,γεματος αιματα και σπασμενα φτερα. Κοιταξα προς τον ουρανο και αυτη τη φορα ολα οσα πιστευα και αγαπουσα ηταν κουκιδες, στον ουρανο αυτη τη φορα, ενο καποια αλλα ειχαν κιολας εξαφανιστει. Ανοιξε τα φτερα σου και ξανα πετα σκευτικα αλλα προτα επρεπε να τα φροντισω και να τα δυναμωσω.
Μεσα σε αυτο το ταξιδι οπος ειπα αγαπησα και αγαπηθικα... και για καποιο λογο εκτιμηθικα απο πολους που εκαναν τη δικη τους πτιση...ηταν οι κουκιδες αυτες που ολο ενα και πλησιαζαν προς το μερος μου, καποιοι απο περιεργια και αλοι για να με βοηθησουν, ο καθενας με τον τροπο του.
Ενας φιλος μου ειπε -Αυτη δεν ηταν πτιση αλλα πτωση με στυλ. (κλεμενο απο
το παιδικο Toy story)
Γελασα και τον ρωτισα εσυ πος τα πας; Μου λοιπεις φιλε μου.
-Η ζωη που ηθελα να ζησω δεν εχει καμια σχεση με αυτη που κανω.
Τον ακουσα με προσωχη και η αληθεια ειναι οτι πρωβληματιστηκα,θυμοσα και
πισμοσα. Αυτος ειναι και ο λογος που γραφω ολα αυτα σε εσας σημερα.
Ηθελα καταρχην να μιραστω αυτη την ιστορια αλλα και να σας πω κατι που
ισος για καποιους να εχει σημασια για τον τροπο που επελεξα ζησω τη ζωη μου.
Επελεξα να ζησω τη ζωη μου κοιταζωντας τα πραγμματα μονο με τα ματια της
καρδιας. Ρουφιξα ολα τα συνεσθηματα των ανθρωπων, καλων και κακων. Εμαθα
γιατι επαθα. Ερωτευτικα απιστευτα και τσακιστηκα. Εχασα τα παντα και για λιγο σταματισα να ονειρευωμαι... ΑΞΙΖΕΙ.
Αν ειναι να ανεβω ξανα εκει πανο η και ακομα ποιο ψηλα σιγουρα δεν θα ηθελα να ξανα πεσω, αλλα αυτο ειναι κατι που δεν θα με αφησει καρφομενο
στο εδαφος. Για να ξανα πεσω θα πρεπει πρωτα να ξανα ζησω και εγω αυτο θελω να κανω...
Καλες πτησεις σε ολους και ευχωμαι με καποιους απο εσας να συναντιθουμε καπου εκει ψηλα...

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

"http://paniliakis.blogspot.com/feeds/posts/default"

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ: Λιγα λογια για μια γλυκια λεξη... σχεδον αγνοστη

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ: Λιγα λογια για μια γλυκια λεξη... σχεδον αγνοστη: "Έχω κάτσει εδώ και πάρα πολύ ώρα να κοιτάω μια παυλιτσα να αναβοσβήνει μέσα σε ένα πλαίσιο περιμένοντας τα δάχτυλα μου να ξεκινήσουν να γράφ..."

Λιγα λογια για μια γλυκια λεξη... σχεδον αγνοστη

Έχω κάτσει εδώ και πάρα πολύ ώρα να κοιτάω μια παυλιτσα να αναβοσβήνει μέσα σε ένα πλαίσιο περιμένοντας τα δάχτυλα μου να ξεκινήσουν να γράφουν όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου λίγο νωρίτερα. Είχα τόσα πολλά πράγματα να πω αλλά έκανα λάθος προετοιμασία.
Πριν κάτσω στον υπολογιστή πέρασα από το << μπαράκι >> που έχω στο σαλόνι του σπιτιού μου και έβαλα ένα ποτάκι για να χαλαρώσω και για να ειμαι όσο το δυνατόν καλύτερη παρέα για πολλούς αξιόλογους ανθρώπους που έχω γνωρίσει μέσα από αυτό το χαζοκούτι.
Άνοιξα τον υπολογιστή και έβαλα λίγο από εκείνη την μουσική που μου αρέσει και πάντα καταφέρνει να με ταξιδεύει πισο στις δικές μου πραγματικότητες.
Τα χέρια μου είχαν παγώσει επάνω από το πληκτρολόγιο καθώς αυτή τη φορά το μυαλό μου γύρισε πισο σε καταστάσεις μιας πραγματικά ευτυχισμένης ζωής. Επέστρεψα νοερά έστω σε κομμάτια της Ζωής μου που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στο να καταλάβω τη θέλω, ποιος είμαι, σε τι πιστεύω.
Η καρδιά μου σφίχτηκε για λίγο και μετά ένιωσα ενα πόνο στην ίδια μου την ψυχή. Ο πόνος προερχόταν από τις ίδιες αυτές αναμνήσεις για τον ίδιο αυτόν λόγο. Γιατί ηταν αναμνήσεις.
Νοσταλγω πολλές φορες πολα από οσα έχω ζησει καλα και ασχημα γιατι πιστεύω οτι αυτά μας διαμορφώνουν, μας κανουν αυτό που ειμαστε. Νοστος σημενει επιστροφη και αλγος ειναι ο πόνος.
Επιστρεφω με πόνο λοιπον χωρις να ξεχνω οτι μετά από άλλα 34 χρονια ζωής θα νοσταλγω αυτή τη νυχτα που ειπα να μοιραστώ μαζι σας αυτή την σκεψη. Καλο βραδυ σε ολους.