Επιλογη τροπου ζωης...Εχω; ΕΡΩΤΙΚΟ

Εδώ και αρκετές ημέρες έχει παίσει αυτό το ερώτημα και έχει γίνει θέμα συζήτησης ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να επιλέξει ένα τρόπο Ζωής και να τον ακολουθήσει έτσι ώστε να αισθάνεται γεμάτος και ικανοποιημένος από την καθημερινότητα του.

Ξεκινώντας πριν από αρκετά χρόνια να ανοίγω τα αυτιά, τα μάτια, αλλά και τα φτερά μου σε αυτόν το κόσμο, σε μια ηλικία που όλα φαινόντουσαν εύκολα και η ζωή πολύχρωμη, ήμουν απόλυτα σίγουρος για ένα πράγμα, για μια ιδέα.

Για τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελα να ζήσω τη ζωή μου.

Εκείνη την περίοδο είχα βρει και πολλούς συνταξιδιώτες. Ανθρώπους αλλά και πολύ καλούς φίλους που οι απόψεις μας ήταν πάρα πολύ κοντά και οι στόχοι διαδέχονταν ο ένας τον αλλο. Θυμάμαι μια άποψη που είχα και έλεγα πολύ συχνά (Όσο περισσότερους και μεγαλύτερους στόχους βάζεις τόσο περισσότερα από τα θέλω σου θα καταφέρεις να ικανοποιήσεις).

Και κάπως έτσι ξεκίνησα την πτήση μου. Τη όμορφη πτήση; Όλα φάνταζαν υπέροχα. Απομακρυσμένος από πράγματα που,λόγο ύψους, έμοιαζαν μικρά και ανίκανα να επηρεάσουν αυτό το ταξίδι και πολύ κοντά σε όλα αυτά που γέμιζαν την ψυχή μου αλλά και ερέθιζαν ακόμα περισσότερο τη φαντασία μου γεμίζοντας και τα όνειρα μου για τη συνέχεια... και το ύψος διαρκώς αυξανόταν.
Όλο αυτό το διάστημα έμαθα να βλέπω τα πράγματα μόνο με τα μάτια της καρδίας,να μη φοβάμαι,να αγαπήσω και να αγαπηθώ,να ταξιδέψω,να ρισκάρω,να μάθω,να πάθω. Δεν ένοιωθα φόβο όχι γιατί  είχα εύκολη ζωή αλλά το αντίθετο... γιατί ΑΝΤΕΧΩ.

Κάπου εκεί ψηλά την πρόσεξα... καθισμένη σε ένα καφέ με μια φίλη της να συζητάνε (ένας θεός ξέρει γιατί) και με τα πελώρια εκφραστικά μάτια της αλλά και με τις έντονες κινήσεις της να γεμίζει τον χορο. Ήμουν και εγώ με έναν συνταξιδιώτη στο διπλανό μαγαζί, διέκοψα κάθε συζήτηση μαζί του και το μοναδικό πράγμα που είπα ήταν, αυτή τη γυναίκα πρέπει να τη γνωρίσω. Το έκανα τυχαία μετά από λίγο καιρό όταν και την ξανά συνάντησα...

Έπιασε τα χέρια μου και εγώ σφιχτά τα δικά της κοιτάζοντας την στα μάτια και της είπα πάμε... τότε ξεκίνησε. Ήταν το μάτι του κυκλώνα που με την περιστροφική του κίνηση μας ανέβασε σε ένα απίστευτο ύψος χωρίς φόβο αλλά μόνο αγάπη και θελιση επιβεβαιονωντας την αποψη μου για τον τροπο ζωης που ειχα διαλεξει. Ευτυχια.
Μεσα απο ολο αυτο ηρθαν δυο υπεροχα παιδια και το ταξιδι ειχε γινει απιστευτο. Αυτο ηθελα στη ζωη μου και το ρουφιξα μεχρι το τελος.
Τελος; Ποτε εγιναι αυτο; Τι εγιναι εκει πανο;
Ο κυκλονας ειχε παρει μαζι του ολα αυτα που φενοντουσαν μικρα απο ψηλα και τα ειχε φερει διπλα μας. Μεσα στο χαμο ολα αυτα τα κοματια χτυπουσαν αλοιπιτα γιατι ειχαν και αυτα το σκοπο τους.Φοβος. Οταν ξανα ανοιξα τα ματια μου δεν ηταν εκει... εφυγε. Και ο ανεμος κοπασε και εγω δεν ειχα αλη δυναμη για να πεταξω με τα φτερα μου...που να παω αλοστε.Τοτε τσακιστικα και εγω και τα θελω μου και η ζωη που μεχρι τορα ειχα. Η ζωη που ηθελα να ζησω.
Μετα απο αρκετο καιρο καταφερα να σταθω και παλυ στα ποδια μου.Φοβισμενος,
μονος,γεματος αιματα και σπασμενα φτερα. Κοιταξα προς τον ουρανο και αυτη τη φορα ολα οσα πιστευα και αγαπουσα ηταν κουκιδες, στον ουρανο αυτη τη φορα, ενο καποια αλλα ειχαν κιολας εξαφανιστει. Ανοιξε τα φτερα σου και ξανα πετα σκευτικα αλλα προτα επρεπε να τα φροντισω και να τα δυναμωσω.
Μεσα σε αυτο το ταξιδι οπος ειπα αγαπησα και αγαπηθικα... και για καποιο λογο εκτιμηθικα απο πολους που εκαναν τη δικη τους πτιση...ηταν οι κουκιδες αυτες που ολο ενα και πλησιαζαν προς το μερος μου, καποιοι απο περιεργια και αλοι για να με βοηθησουν, ο καθενας με τον τροπο του.
Ενας φιλος μου ειπε -Αυτη δεν ηταν πτιση αλλα πτωση με στυλ. (κλεμενο απο
το παιδικο Toy story)
Γελασα και τον ρωτισα εσυ πος τα πας; Μου λοιπεις φιλε μου.
-Η ζωη που ηθελα να ζησω δεν εχει καμια σχεση με αυτη που κανω.
Τον ακουσα με προσωχη και η αληθεια ειναι οτι πρωβληματιστηκα,θυμοσα και
πισμοσα. Αυτος ειναι και ο λογος που γραφω ολα αυτα σε εσας σημερα.
Ηθελα καταρχην να μιραστω αυτη την ιστορια αλλα και να σας πω κατι που
ισος για καποιους να εχει σημασια για τον τροπο που επελεξα ζησω τη ζωη μου.
Επελεξα να ζησω τη ζωη μου κοιταζωντας τα πραγμματα μονο με τα ματια της
καρδιας. Ρουφιξα ολα τα συνεσθηματα των ανθρωπων, καλων και κακων. Εμαθα
γιατι επαθα. Ερωτευτικα απιστευτα και τσακιστηκα. Εχασα τα παντα και για λιγο σταματισα να ονειρευωμαι... ΑΞΙΖΕΙ.
Αν ειναι να ανεβω ξανα εκει πανο η και ακομα ποιο ψηλα σιγουρα δεν θα ηθελα να ξανα πεσω, αλλα αυτο ειναι κατι που δεν θα με αφησει καρφομενο
στο εδαφος. Για να ξανα πεσω θα πρεπει πρωτα να ξανα ζησω και εγω αυτο θελω να κανω...

Καλες πτησεις σε ολους και ευχωμαι με καποιους απο εσας να συναντιθουμε καπου εκει ψηλα...